۲۱۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۵۷۷

کو نواسنجی که در مغز جهان شور افکند؟
پنبه مغز از سر مینای ما دور افکند

گردش پرگار گردون گردد از مرکز تمام
نیست نقصی گر سلیمان سایه بر مور افکند

خاطر معشوق شوراندن نه کار عاشق است
ورنه طوطی می تواند در شکر شور افکند

راهرو را لنگر آرام در منزل خوش است
خواب خود را دوربین با خلوت گور افکند

غافل از آه ضعیفان با زبردستی مشو
کاین نسیم سهل، تاج از فرق فغفور افکند

تیره بختی شعله ادراک را سازد خموش
از زبان این شمع را شبهای دیجور افکند

از کشاکش خانه اش هرگز نمی گردد تهی
چون کمان هر کس که کار خویش با زور افکند

دیدن سیمین بران سازد مرا بی اختیار
لرزه بر پروانه من شمع کافور افکند

با دل آزاران مدارا کن که هیچ از شان شهد
کم نگردد گر سپر در پیش زنبور افکند

از تأمل می توان دریافت صائب عیب خویش
وای بر آن کس که این آیینه را دور افکند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.