چو مرا زِعشقِ کُهنه، صَنَما به یاد دادی
دلِ هَمچو آتشم را، به هزار باد دادی

چو زِهَجْرِ تو بِنالَم، زِخدا جواب آید
که چو یوسُفی خَریدی، به چه در مَزاد دادی

دو جهان اگر دَرآیَد به دِلَم، حَقیر باشد
دلِ خسته را زِعشقَت چه عَجَب گُشاد دادی

تو اگر زِخارْ گفتی، دو هزار گُل شِکُفتی
تو اگر چه تَلْخ گفتی، هَمِگی مُراد دادی

تبریزِ شَمسِ دین تو زِ جهان جان چه داری
که دُکانِ این جهان را تو چُنین کَساد دادی