ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت
فغان که تشنه ما در کنار زمزم سوخت

گذشت پرتو روی تو بر بساط چمن
عقیق لاله و گل در دهان شبنم سوخت

بس است سوختن خارزار تهمت را
به نور چهره چراغی که شرم مریم سوخت

ز حد گذشت چو باران، ز برق کمتر نیست
بهار و باغ من از گریه دمادم سوخت

ز چرب نرمی بدباطنان ز راه مرو
که داغهای من از چشم نرم مرهم سوخت

ز انقلاب جهان زینهار امن مباش
که شمع سور مکرر برای ماتم سوخت

دل گرفته ما را به حال خود بگذار
که در گشودن این غنچه صبح را دم سوخت

ز چشم خیره تردامنان مشو ایمن
که گل به آتش سوزان ز چشم شبنم سوخت

همان ز خنده بیجا به مرگ خویش نشست
اگر چه برق فنا خانمان عالم سوخت

همان چراغ مرا نیست روشنی صائب
اگر چه از نفس گرم من دو عالم سوخت