ای چَشم و چراغِ شَهریاری
وَاللَّهْ به خدا که آنْ تو داری

شمعی که در آسْمان نَگُنجَد
از گوشهٔ سینه‌یی بَرآری

خورشید به پیشِ نورِ آن شمع
یک ذَرّه شود زِ شَرمساری

وَقت است که در وجودِ خاکی
آن تُخم که گفته‌یی بِکاری

آخِر چه شود کَزْ آبِ حیوان
بر چهرهٔ زَعفَرانْ بِباری؟

تا لاله سِتانِ عاشقان را
از گُلْبُنِ حَقْ به خنده آری

بر پُشتِ فَلَک نَهَند پا را
چون تو سَرَشان دَمی بِخاری

انگورِ وجود، باده گَردد
چون پایْ بَرو نَهی، فَشاری

مَخْدومیِ شَمسِ حَقّ تبریز
لُطفی که هزار نوبهاری