بیا، ای آن کِه سُلطانِ جَمالی
کَمالاتِ کَمالان را کَمالی

خیالی را اَمینِ خَلْق کردی
چُنان که وَهْمَشان شُد که خیالی

خیالَت شِحْنهٔ شهرِ فِراق است
تو زان پاکی، تو سُلطانِ وصالی

تو خورشیدیّ و جان‌ها سایهٔ تو
نه چون خورشیدِ گَردونْ در زَوالی

بِخَندانی جهان را، تو نَخَندی
بِنالانی رَوان را، تو نَنالی

تو دست و پایِ هر‌ بی‌دست و پایی
تو پَرّ و بالِ هر‌ بی‌پَرّ و بالی

هزاران مُشفِقِ غَم خوار سازی
وَلیک از ناز گویی لااُبالی