نگفتم دوشْ اِی زَیْنِ بُخاری
که نَتْوانی رضا دادن به خواری؟

دَران جان‌ها که شِکَّر رویَد از حَق
شِکَر باشد زِهر حِسّیْش جاری

اگر صد خُنْبِ سِرکه دَرکَشَد او
نه تَلْخی بینی او را، نی نِزاری

خدایَت چون سَر مَستی نداده ست
حَذَر کُن، تا سَرِ مَستی نَخاری

ازان سَر چون سَرِ جان را شراب است
هَمی نوشَد شرابِ اختیاری

زِ تو خنده هَمی‌پنهان کُند او
که او خَمْری‌‌‌ست و تو مِسکینْ خُماری

چو داد آن خواجه را سِرکه فُروشی
چه شیرین کرد بر وِیْ سوکْواری

گُوارِش خَر، ازان رُخسارِ چون ماه
کَزان یابَند مَردان خوش گُواری

دَرآیَد در تَنِ تو نورِ آن ماه
چُنان کَنْدَر زمین، لُطفِ بهاری

بِبَخشَد مَر تو را هم خِلْعَتِ سَبز
رَهانَد مَر تو را از خاکساری

تَصوّرها همه زینْ بویْ برده
بُرونْ روژیده از دلْ چون دُراری

تَفَضَّلْ اَیُّهَا السّاقی وَ اَوْفِرْ
وَ لکِنْ لا بِراح مُسْتَعارِ

وَ صَبِّحْنا بِخَمْر مُسْتَطاب
فَاِنَّ الْیُمْنَ جَمّا فِی ابْتِکارِ

وَ مَسَّیْنا بِخَمْر مِنْ صَبُوح
وَ دُمْ وَ اسْلَمْ اَیا خَیْرَ الْمُداری