شُنودم من که چاکر را سُتودی
که باشم من؟ تو لُطفِ خود نِمودی

تو کانِ لَعْل و جانِ کَهْرُبایی
به رَحْمَتْ بَرگِ کاهی را رُبودی

یکی آهن بُدَم بی‌قَدْر و قیمت
تواَم آیینه‌یی کردی، زُدودی

زِطوفانِ فَنایَم واخَریدی
که هم نوحیّ و هم کَشتیِّ جودی

دِلا گَر سوختی، چون عود بودِهْ
وَگَر خامی بِسوز اکنون که عودی

به زیرِ سایهٔ اِقْبال خُفتَم
بُرون پنج حسْ راهَم گُشودی

بِدان رَه بی‌پَر و بی‌پا و بی‌سَر
به شرق و غرب شاید شُد به زودی

دَران رَه نیست خارِ اختیاری
نه تَرسایی‌‌‌ست آن جا، نه جُهودی

بُرون از خِطّهٔ چَرخِ کَبودش
رَهیده جانْ زِ کوریّ و کَبودی

چه می‌گِریی؟ بَرِ خندندگان رو
چه می‌پایی؟ همان جا رو که بودی

از این شَهْدی که صد گون نیش دارد
به جُز دُنْبَل بِبین چیزی فُزودی؟