بِرَفتیم ای عَقیقِ لامَکانی
زِ شهرِ تو، تو باید که بِمانی

سَفَر کردیم چون اِسْتارگانْ ما
زِ تو هم سویِ تو که آسْمانی

یکی صورت رَوَد دیگر بیاید
به مهمان خانه‌اَت، زیرا که جانی

که مهمانانِ مِثالِ چار فَصلَند
تو اصلِ فَصل‌‌‌‌هایی که جهانی

خیالِ خوبِ تو در سینه بُردیم
شَفَق از آفتاب آمد نشانی

به پیشَت مانْد دل، با ما نیامَد
دل از تو کی رَوَد، چون دِلْسِتانی

سَرِ دل‌ها به زیرِ سایه‌اَت باد
که دل‌ها را دَرین مَرعا شَبانی

فُروریزید دندان‌‌هایِ گُرگان
از آن گَهْ که نِمودی مِهْربانی

بِهِل، تا بَحْر گوید قِصّه خویش
که تا باری بِبینی قِصّه خوانی