پیوسته دل سیاه بود خلق تنگ را
دایم ستاره سوخته باشد پلنگ را

شد بیشتر ز قامت خم دل سیاهیم
صیقل برد ز آینه هر چند زنگ را

بر زر مگیر تنگ که از خرده شرار
دایم به آهن است سر و کار سنگ را

از تیغ آبدار نترسند پردلان
از چار موجه نیست محابا نهنگ را

از خلق تنگ بر تو جهان تنگ گشته است
بیرون ز پای خویش کن این کفش تنگ را

حلوای آشتی است چو شد زهر عادتی
رغبت به صلح نیست بدآموز جنگ را

شد سحر ساحران ز عصای کلیم محو
در راستان اثر نبود ریو و رنگ را

دوزد ز یک خدنگ به هم، شست صاف تو
چون دانه های سبحه قطار کلنگ را!

تا هست در چمن اثر از رنگ و بوی گل
صائب مده ز دست می لاله رنگ را