به خرج رفت حیاتم ز هرزه کوشی ها
به خاک ریخت شرابم ز خامجوشی ها

به سود داشتم امیدها درین بازار
نماند مایه به دستم ز خودفروشی ها

نفس به باد فنا مشت خاک من می داد
نمی رسید به فریاد اگر خموشی ها

بدوز دیده باریک بین ز عیب، که نیست
لباس عافیتی به ز عیب پوشی ها

رسید نوبت پیری و خون دل خوردن
گذشت فصل جوانی و باده نوشی ها

چنان که بال و پر شعله می شود خس و خار
غرور نفس فزود از پلاس پوشی ها

متاع یوسفی خود به سیم قلب دهم
گران نیم به عزیزان ز خودفروشی ها

به حرف وصوت گشایم چرا دهن صائب؟
مرا که جنت دربسته شد خموشی ها