می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را
می کند از آب عریان، دشنه ی فولاد را

سرو از قمری به سر صد مشت خاکستر فشاند
تا به سنبل راه دادی شانه ی شمشاد را

این گل روی عرق ناکی که من دیدم ازو
دسته ی گل می کند آیینه ی فولاد را

چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم
آشیان کردم تصور ،خانه ی صیاد را

گر چه بی رحم است اما بی بصیرت نیست حسن
نعل گلگون می نماید تیشه ی فرهاد را

باز صائب عندلیبان را به شور آورده ای
بر هم آوازان خود مپسند این بیداد را