جان عرشی، فرش در زندان تن باشد چرا؟
شعله جواله در قید لگن باشد چرا

لفظ می سازد جهان بر معنی روشن سیاه
یوسف سیمین بدن در پیرهن باشد چرا

تا تواند ترک تن کرد آدمی با این شعور
زنده چون کرم بریشم در کفن باشد چرا

می تواند تا شدن فرمانروا جان عزیز
همچو ماه مصر در چاه وطن باشد چرا

می توان از سوختن گردید واصل تا به شمع
آدمی پروانه هر انجمن باشد چرا

تا دل پرخون تواند شد ز غربت نامدار
چون عقیق از ساده لوحی در یمن باشد چرا

می تواند تا معطر ساخت مغز عالمی
مشک در ناف غزالان ختن باشد چرا

دل به همت میتواند چون برون آمد ز پوست
همچو خون مرده در زندان تن باشد چرا

پیر کنعان با دلیلی همچو بوی پیرهن
معتکف در گوشه بیت الحزن باشد چرا

تا تواند آدمی هموار کردن خویش را
در شکست بیستون چون کوهکن باشد چرا

بگسل از طول امل سر رشته پیوند دل
گردن آزاده در قید رسن باشد چرا

دختر رز کیست تا سازد ترا بی اختیار؟
همت مردانه در فرمان زن باشد چرا

شد به لب وا کردنی گنجینه گوهر صدف
در تلاش رزق، آدم بی دهن باشد چرا

سر نمی پیچد به ترک سر ز تیغ آبدار
این قدر کس چون قلم عاشق سخن باشد چرا

چون ز شبنم گوش گل صائب ز سیماب است پر
بلبل خوش نغمه ما در چمن باشد چرا