۲۴۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۵۴ - نی و بلوط

با نی گفتا بلوط شرمت باد
زان جسم نوان و پیکر ساده

از مادر دهر رو شکایت کن
تا از چه تو را بدین نمط زاده

بر من بنگرکه پیکرم چون کوه
پیش صف حادثات استاده

کالای مرا همی برد دهقان
برکتف ستور و پشت عراده

غرید بسی زکبر و استغنا
چو غرش مست ازتف باده

نی گفت ز صد توانگر والا
بهتر یک ناتوان افتاده

من خود نی‌ام و به‌نیستی شاکر
وز محنت هست و نیست آزاده

ناگه بادی قوی وزیدن را
آغاز نمود و نی شد آماده

خم گشت‌و سجود برد نی‌برخاک
چون سجدهٔ زاهدان به سجاده

استاد بلوط پیش باد اندر
چون دیوی دست و پا به‌قلاده

و آخر ز هجوم‌ باد پیچان گشت
و افتاد ز پای‌، سر ز کف داده

بشکست‌وفتادو جان‌به‌مالک داد
لب بسته ز عجز و دیده بگشاده

دیدیم پس از دمی که باد استاد
استاده نی و بلوط افتاده
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۳ - در مرثیه و تاریخ فوت ملک‌الشعرا صبوری
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۵ - در سفر استعلاجی سوییس گفته است
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.