باز تُرُش شُدی مگر یارِ دِگَر گُزیده‌یی
دستِ جَفا گُشاده‌یی پایِ وَفا کَشیده‌یی

دوشْ زِ دَردِ دلْ مَها تا به سَحَر نَخُفته‌اَم
زان که تو مَکْرِ دشمنان در حَقِ من شنیده‌یی

ای دَمِ آتشینِ من خیز تویی گواهِ دل
ای شبِ دوشِ منْ بیا راست بگو چه دیده‌یی؟

آیِنِه‌یی خریده‌یی می‌نِگَری به رویِ خود
در پَس پَرده رفته‌یی پَرده من دَریده‌یی

عقلْ کجا که من کُنون چاره کارِ خود کُنم؟
عقل بِرَفت یاوه شُد تا تو به من رَسیده‌یی

لُعْبَتِ صورتِ مرا دوخته‌یی به جادویی
سوزن‌هایِ بوالْعَجَب در دلِ من خَلیده‌یی

بر دَر و بامِ دل نِگَر جُمله نشانِ پایِ توست
بر دَر و بامِ مردمان دوشْ چرا دویده‌یی؟

هر کِه حَدیث می‌کُند بر لَبِ او نَظَر کُنم
از هَوَسِ دَهانِ تو تا لبِ کِه گَزیده‌یی

تُهمَتِ دُزد بَرنَهَم هر کِه دَهَد نشانِ تو
کین زِ کجا گرفته‌یی؟ وین زِ کجا خَریده‌یی؟