آبْ تو دِهْ گُسَسته را در دو جهانْ سَقا تویی
بارْ تو دِهْ شِکَسته را بارگَهِ وَفا تویی

بُرجِ نَشاطْ رَخْنه شُد لشکرِ دلْ بِرَهنه شُد
مَیمَنه را کُلَهْ تویی مَیْسَره را قَبا تویی

میْ زده میْ‌ایم ما کوفته دی‌ایم ما
چَشم نهاده ایم ما در تو که توتیا تویی

رویْ مَتاب از وَفا خاکْ مَریز بر صَفا
آبِ حَیاتی و حَیا پُشتِ دل و بَقا تویی

چَرخْ تو را نِدا کُند بَهرِ تو جانْ فِدا کُند
هرچه زِ تو زیان کُند آن همه را دَوا تویی

خیز بیار باده‌یی مَرکَبِ هر پیاده‌یی
بَهرِ زَکاتِ جانِ خود ساقیِ جانِ ما تویی

این خَبَر و مُجادلی نیست نشانِ یک دلی
گَردنِ این خَبَر بِزَن شِحْنه کِبْریا تویی

گردنِ عَربَده بِزن وَسوَسه را زِ بُن بِکَن
باده خاص دَرفَکَن خاصبَکِ خدا تویی

وَقتِ لِقایِ یوسُفان مَست بُدند کَفْ بُران
ما نه کَمیم از زنان یوسُفِ خوش لِقا تویی

از رُخِ دوست باخَبَر وَزْ کَفِ خویش‌ بی‌خَبَر
این خَبَری‌ست مُعْتَبَر پیشِ تو کاوسْتا تویی

پُر کُن زان میِ نَهان تا بخوریم‌ بی‌دَهان
تا که بِدانَد این جهانْ باز که کیمیا تویی

باده کُهنه خدا روزِ اَلَست رَهَنما
گشته به دستِ اَنْبیا وارثِ اَنْبیا تویی