شبی بخواب زدم بوسه بر لبش بخیال
هنوز بر لب آن شوخ می‌زند تبخال

ز چاک پیرهن اندام نازکش ماند
چو عکس برگ گل اندر میان آب، زلال

بنوش باده که اندر طریقت عشق است
چو شیر مادر، خون حرامزاده حلال

صبا ز روی تو گیرم نقاب بردارد
که راست تاب تماشایت ای بدیع جمال

دو ابروان کمانش بدیدم و گفتم
یقین که اوّل ماه و عیان شدست هلال

نمود تا که بمن رخ ز خویشتن رفتم
نبود صبر چنینم باشتیاق جمال

اگر ببزم صبوحی شبی رسد قدمش
نثار مقدم او جان دهیم مالامال