۲۵۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۴۰۹

کِه بوده است تو را دوشْ یار و هم‌خوابه؟
که از خَویِ تو پُر از مُشک گشت گَرمابه

چو شانه سنگ زِ عشقِ تو شاخْ شاخ شُده‌ست
پریت خوانده به حَمّام و کرده‌اَت لابه

چو شانه زُلْفِ تو را دید شُد هر انگشتش
دلیل و آلتِ تَهْلیل هَمچو سَبّابه

زِ نورِ رویِ تو پُر گشت خَلْوَتِ حَمّام
که جُمله قُبّه زُجاجی شُده‌ست چون تابه

خَمُش که گِل مَثَلِ آب از تو یافت صَفا
که هر کِه نِسْبَتِ تو یافت گشت نَسّابه
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.