از چهرهٔ طبیعت افسونکار
بر بسته ام دو چشم پر از غم را

تا ننگرد نگاه تب آلودم
این جلوه های حسرت و ماتم را




پاییز ، ای مسافر خاک آلوده
در دامنت چه چیز نهان داری

جز برگهای مرده و خشکیده
دیگر چه ثروتی به جهان داری ؟




جز غم چه می دهد به دل شاعر
سنگین غروب تیره و خاموشت ؟

جز سردی و ملال چه می بخشد
بر جان دردمند من آغوشت ؟




در دامن سکوت غم افزایت
اندوه خفته می دهد آزارم

آن آرزوی گمشده می رقصد
در پرده های مبهم پندارم




پاییز ، ای سرود خیال انگیز
پاییز ، ای ترانهٔ محنت بار

پاییز ، ای تبسّم افسرده
بر چهرهٔ طبیعت افسونکار