آن سُفره بیار و در میان نِهْ
وان کاسه به پیشِ عاشقان نِهْ

انبوه بِریز نان، که زشت است
کآواز دَهَد کسی که نان نِهْ

تَن را چو بنان شکار کردی
جان را بَرگیر و پیشِ جان نِهْ

امروزْ قیامَتِ تو بَرخاست
بَرخیز قَدَم بر آسْمان نِهْ

از آتشِ عشقْ نردبان ساز
بر گُنبَدِ چَرخْ نردبان نِهْ

ای زُهره زِ چَشم‌هایِ هِنْدو
تُرکانه تو تیر در کَمان نِهْ

گَر سینه زیان کُند زِ زَخْمَت
زَخْمی دیگر بَران زیان نِهْ

چون نکته زِ راهِ چَشم گویی
ما را همه مُهر بر دَهان نِهْ

ای اشک چو رفتی از دَرِ چَشم
آن جا رو و سَر بر آستان نِهْ