ماییم قدیمِ عشق باره
باقی دِگَران همه نِظاره

نَظّاره گیان مَلول گشتند
مانْد این دَمِ گرمِ شُعله خواره

چون چَرخْ حَریفِ آفتابیم
پنهان نَشَویم چون سِتاره

انگشت نِما و شُهره گشتیم
چون اُشتُر بر سَرِ مناره

از ما بِنَمانْد جُز خیالی
وان نیز بِرَفت پاره پاره

مَردانِ طَریقْ چاره جُستَند
با هستیِ خود نبود چاره

در آتشِ عشقْ صَف کَشیدند
چون آهن و مِسّ و سنگِ خاره

مَردانه تمام غَرق گشتند
اَنْدَر دریایِ بی‌کِناره