بگذر از عالمان و درویشان
تو و عام و خصومت ایشان

چون تو از خوان شرع بی‌قوتی
تو و سالوس و کبر و سنبوتی

هر سخن کان ترا کند فربه
هذیان پرسمت نه از وی به

خویشتن کشته‌ای ز بی‌‌باکی
که بی‌اصلاح خوردی انطاکی

هرکه دارو ستاند از معتوه
زود گیرد همه جهان در کوه

هرکه بر رفت خیره بر سر چوب
گفت تذکیر هاون و جاروب

نشود واعظ و نه حافظ دین
نبود وارث رسول امین

هرچه او گفت خنده آرد و بس
هرچه او کرد زو نگیرد کس

مرد ماتم زده ز گفتارش
سال و مه بی‌غمی بود کارش

ناگذشتست وی به کوی سخن
نه بگفته نه دیده روی سخن

نکند نیز رنجه بیش ترا
شرم ناید ز شیب خویش ترا

من ندیدم امام بر منبر
چون تل کوه بر سر زنبر

هیچ دانی به چشم من چون بود
کیر و خایه که در خور کون بود

پشت چون خرس بر سر شخ بود
روی چون بوریای مطبخ بود

ای که در ابلهی و خیره‌سری
خرتر از گاو و هرزه‌تر ز خری