ایا خورشیدِ بر گَردونْ سَواره
به حیله کرده خود را چون سِتاره

گَهی باشی چو دل اَنْدَر میانه
گَهی آیی، نِشینی بر کِناره

گَهی از دورِ دور اِسْتاده باشی
که من مَردِ غَریبَم در نِظاره

گَهی چون چاره غَم‌ها را بِسوزی
گَهی گویی که این غَم را چه چاره؟

تو پاره می‌کُنیّ و هم بِدوزی
که دل آن بِهْ که باشد پاره پاره

گَهی دل را بِگریانَم چو طِفْلان
مرا گویی بِجُنبان گاهْواره

گَهی بَرگیری‌‌اَم چون دایِگان تو
گَهی بر من نِشینی چون سَواره

گَهی پیری نِمایی، گاه دومو
زمانی کودک و گَهْ شیرخواره

زَبونَم، یا زَبونَم تو گرفتی؟
زِهی عَیّار و چُست و حیله باره