تازه اندر بهار حق صوفیست
سرو بر جویبار حق صوفیست

صورت سرو چیست زی عامه
راست قد تازه‌روی و خوش کامه

صوفیانی که کاسه پردازند
چشم تحقیق را همه گازند

مرد صوفی تصلّفی نبود
خود تصوّف تکلّفی نبود

صوفیانی که اهل اسرارند
در دل نار و بر سر دارند

صوفی آنست کز تمنّی و خواست
گشت بیزار و یک ره برخاست

سه نشانست مرد صوفی را
خواه بصری و خواه کوفی را

اوّل آن کو سؤال خود نکند
بد بُوَد خود سؤال بد نکند

دوم آنک ار کسی ازو خواهد
ماحضر بدهدش که می‌شاید

نکند باطل آن به منّ و اذی
که بیابد عوض به روز جزا

سیوم آن کز جهان شود بیرون
نبود مدّخر ورا افزون

ساز تجهیز او ز نیک و ز بد
هیچ‌گونه معدّ نباشد خود

شادمانه بُوَد به گاه رحیل
نبود خوار همچو مرد معیل

بود آزاد از آنچه بگریزد
وآنچه بدهند خلق نپذیرد

هرچه باید ز کردگار جهان
خواهد و خلق ازو بُوَد به امان

بُوَد از بند جاه و مال آزاد
رخ به سوی جهان بی‌فریاد

همه بی‌خان و مان و بی زن و جفت
نه مقام نشست و معدن خفت

همه بی بارنامه و دلشاد
همه کوتاه‌جامه و آزاد