معرفت را شرفت پناهِ شماست
مغفرت را علف گناه شماست

آدمی بهر بی‌غمی را نیست
پای در گِل جز آدمی را نیست

همه مقصود آفرینش اوست
اهل تکلیف و عقل و بینش اوست

عرش و فرش و زمان برای ویست
وین تبه خاکدان نه جای ویست

او در این خاک توده بیگانه است
زانکه با عقل یار و همخانه است

خنده و گریه آدمی داند
زانکه او رنج و بی‌غمی داند

شادی از اهل عقل بیگانه است
آدمی را خود اندُه از خانه است

غم در آنست کز تن آسانی
بی‌غمی را تو غم هی خوانی

غم ترا می‌خورد ز بی‌خطری
تو چنان کس نه‌ای که غم نخوری

چون ترا خورد و گشت فربه غم
غم تو شد فزون و مردی کم

علف غم تویی در این عالم
چون تو رفتی علف نیابد غم