یافت آیینه زنگیی در راه
واندرو روی خویش کرد نگاه

بینی پخج دید و دو لب زشت
چشمی از آتش و رخی ز انگِشت

چون برو عیبش آینه ننهفت
بر زمینش زد آن زمان و بگفت

کانکه این زشت را خداوندست
بهر زشتیش را بیفگندست

گر چو من پر نگار بودی این
کی در این راه خوار بودی این

بی‌کسی او ز زشتخویی اوست
ذُلِّ او از سیاه‌رویی اوست

این چنین جاهلی سوی دانا
اینت رعنا و اینت نابینا

نیست اینجا چو مر خرد را برگ
مرگ به با چنین حریفان مرگ