باز را چون ز بیشه صید کنند
گردن و هردو پاش قید کنند

هر دو چشمش سبک فرو دوزند
صید کردن ورا بیاموزند

خو ز اغیار و عاده باز کند
چشم از آن دیگران فراز کند

اندکی طعمه را شود راضی
یاد نارد ز طعمهٔ ماضی

باز دارش ز خود پیاده کند
گوشهٔ چشم او گشاده کند

تا همه بازدار را بیند
خلق بر بازدار نگزیند

زو ستاند همه طعام و شراب
نرود ساعتی بی‌او در خواب

بعد آن برگشایدش یک چشم
در رضا بنگرد درو نه به خشم

از سرِِ رسم و عاده برخیزد
با دگر کس به طبع نامیزد

بزم و دستِ ملوک را شاید
صیدگه را بدو بیاراید

چون ریاضت نیافت وحشی ماند
هرکه دیدش ز پیش خویش براند

بی‌ریاضت نیافت کس مقصود
تا نسوزی ترا چه بید و چه عود

فرخ آنکو همه طعام و شراب
از مسبّب ستد نه از اسباب

رو ریاضت‌کش ارت باید باز
ورنه راه جحیم را می‌ساز

دیگران غافلند تو هُش‌دار
واندرین ره زبانت خامش‌دار