ای کرده چهرهٔ تو چو گُلْنارْ شَرمِ تو
پَرهیزِ من زِ چیست زِتو، یار؟ شَرمِ تو

گُلْشَن زِ رنگِ رویِ تو صد رنگ ریخته ست
چون گُل چرا دَمید زِ رُخسارْ شَرمِ تو؟

من صد هزار خِرقه زِ سودا بِدوختَم
کان جُمله را بِسوخت به یک بارْ شَرمِ تو

صافیِّ شَرمِ توست نَهان در حِجابِ غَیب
دُردی بِریخت بر رُخِ گُلْزارْ شَرمِ تو

آن دل که سنگ بود زِ شَرمِ تو آب ریخت
یارَب چه کرد در دلِ هُشیارْ شَرمِ تو

خون گشت نامِ کوه که نامش شُده‌‌ست لَعْل
چون دَرفُتاد در کُه و کُهْسارْ شَرمِ تو