ای جهانْ بَرهَم زده سودایِ تو، سودایِ تو
چاشْنیِّ عُمرم از حَلْوایِ تو، حَلْوایِ تو

دامَنِ گَردون پُر از دُرّ است و مُروارید و لَعْل
تا بِریزَد جُمله را در پایِ تو، در پایِ تو

جان‌هایِ عاشقانْ چون سَیل‌ها غَلْطان شُده
می دَوانند جانِبِ دریایِ تو، دریایِ تو

ای خُمارِ عاشقان از باده‌هایِ دوشِ تو
وِیْ خَرابْ امروزم از فردایِ تو، فردایِ تو

من نَظَر کردم به جانِ سادهٔ بی‌رنگِ خویش
زَرد دیدم نَقشَش از صَفرایِ تو، صَفرایِ تو

چون نَظَر کردم نِکو، من در صَفایِ گوهَرَت
ماهْ رُخ بِنْمود از سیمایِ تو، سیمایِ تو

ماه خواندم من تو را، بَس جُرم دارم زین سُخَن
مَهْ کِه باشد کو بُوَد هَمتایِ تو، هَمتایِ تو؟

این چُنین گوید خداوند شَمسِ تبریزی به نام
ای همه شهرِ دِلَم غوغایِ تو، غوغایِ تو