دَرین رَقص و دَرین هایِ و دَرین هو
میانِ ماست گَردان میرِ مَهْ رو

اگرچه روی می‌دُزدَد زِ مَردم
کجا پنهان شود آن رویِ نیکو؟

چو چَشمَت بست آن جادویِ اُستاد
دَرآ در آبِ جو و آبْ می‌جو

تو گویی کو و کو؟ او نیز سَر را
به هر سو می‌کُند یعنی که کو کو؟

زِ کویِ عشق می‌آید نِدایی
رها کُن کو و کو، دَررو دَرین کو

بُرو داَمانِ خاقان گیر مُحکَم
چو او باشد، چه اندیشی زِ باجو؟

بُرو پَهْلویِ قصرش خانه‌یی گیر
که تا ایمِن شَوی از دَردِ پَهْلو

گُریزانْ دَرد و دارو در پِیِ تو
زِهی لُطف و زِهی اِحْسان و دارو

سِیَه کاریّ و تَلْخی را رَها کُن
بَرِ ما زو بیا، غَلْطان چو مازو

ازو یابد طَرَب، هم مَست و هم میْ
ازو گیرد نَمَک، هم رو و هم خو

ازو اندیش و گفتن را رَها کُن
لَطیف اندیش باشد مَردِ کم گو