ای شِکَران ای شِکَران کان شِکَر دارم ازو
پَندْ پَذیرنده نِیَم، شور و شَرَر دارم ازو

خانهٔ شادی‌‌ست دِلَم، غُصّه ندارم چه کُنم؟
هر چه به عالَم تُرُشی، دورم و بیزارم ازو

کِی هِلَدم با خود؟ کِی؟ میْ دَهَدم بر سَرِ میْ
گُل دَهَدم در مَهِ دِیْ، بُلبُلِ گُلْزارم ازو

من خوش و تو نیم خوشی، جَهْد بِکُن تا بِچَشی
تا قَدَحی میْ بِکَشی، زان که گرفتارم ازو