۲۲۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۲۰

ما عاشق چشم مست عشقیم
سرمست می الست عشقیم

سودا زدگان باده نوشیم
شوریده و می پرست عشقیم

گلدستهٔ باغ لایزالیم
پیوسته چو گل به دست عشقیم

از هستی خویش نیست گشتیم
هستیم چنانکه مست عشقیم

در خلوت خانهٔ خرابات
رندانه حریف مست عشقیم

مائیم که ماهی محیطیم
افتاده به دام شست عشقیم

گه سید و گاه بنده باشیم
گه عالی و گاه پست عشقیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.