تَنَت زین جهان است و دلْ زان جهان
هوا یارِ این و خدا یارِ آن

دلِ تو غریب و غَمِ او غَریب
نی‌اَند از زمین و نه از آسْمان

اگریارِ جانیّ و یارِ خِرَد
رَسیدی به یار و بِبُردی تو جان

وَگَریارِ جسمیّ و یارِ هوا
تو با این دو ماندی دَرین خاکْدان

مَگَر ناگهان آن عِنایَت رَسَد
که ای من غُلامِ چُنان ناگهان

که یک جَذبِ حَقْ بِهْ زِ صد کوشش است
نشان‌‌ها چه باشد بَرِ‌‌ بی‌نشان

نشانْ چون کَف و‌‌ بی‌نشانْ بَحْر دان
نشانْ چون بَیان،‌‌ بی‌نشانْ چون عِیان

زِ خورشیدیک جو چو ظاهر شود
بِروبَد زِ گَردون رَهِ کَهکَشان

خَمُش کُن، خَمُش کُن، که در خامُشی‌ست
هزاران زبان و هزاران بیان