خوش در میخانه‌ای بگشاده‌ایم
باده‌نوشان را صلایی داده‌ایم

جام می بر دست و رندانه مدام
سر به پای خم می بنهاده‌ایم

در خرابات مغان مست و خراب
بر در میخانه‌ای افتاده‌ایم

خرقهٔ خود را به می شستیم پاک
فارغ از تسبیح وز سجاده‌‌ایم

در هوای عاشق باده‌پرست
دایماً بنشسته یا استاده‌ایم

بندهٔ سید شدیم از جان و دل
از همه ملک جهان آزاده‌ایم