۲۴۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۵۰۷

گر آتش آه ما درافتد
صد شاه به یک نفس برافتد

دستی چه بود هزاردستان
گر دست زنیم بر سر افتد

افتاد به خاک و بر نخیزد
آن کو به دعای ما درافتد

در دامن ما کسی که زد دست
هستیم یقین که کمتر افتد

دجال اگر به خر نشیند
آید روزی که از خر افتد

وان کس که به صدق درنیامد
در خانهٔ فقر بر در افتد

هر کس که رسد به نعمت الله
بر درگه او چو قنبر افتد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.