ای خدا این وصل را هِجْران مَکُن
سَرخوشانِ عشق را نالان مَکُن

باغِ جان را تازه و سَرسَبز دار
قَصدِ این مَستان و این بُستان مَکُن

چون خَزان بر شاخ و بَرگِ دل مَزَن
خَلْق را مِسکین و سرگردان مَکُن

بر درختی کاشْیانِ مُرغِ توست
شاخْ مَشْکَن، مُرغ را پَرّان مَکُن

جمع و شمعِ خویش را بَرهَم مَزَن
دشمنان را کور کُن، شادان مَکُن

گر چه دُزدانْ خَصْمِ روزِ روشنند
آنچه می‌خواهد دلِ ایشانْ مَکُن

کعبهٔ اِقْبالْ این حَلْقه‌ست و بس
کعبهٔ اومید را ویرانْ مَکُن

این طَنابِ خیمه را بَرهَم مَزَن
خیمهٔ توست آخِر ای سُلطان مَکُن

نیست در عالَم زِ هِجرانْ تَلْخ‌تَر
هرچه خواهی کُن، وَلیکِن آن مَکُن