بِشْنو از دلْ نُکته‌هایِ ‌بی‌سُخُن
وانچه اَنْدَر فَهْم نایَد، فَهْم کُن

دَر دلِ چون سنگِ مَردم آتشی‌ست
کو بِسوزَد پَرده را از بیخ و بُن

چون بِسوزَد پَرده، دُریابَد تمام
قِصّه‌هایِ ‌خِضْر و عِلْمِ مِن لَدُن

در میانِ جان و دلْ پیدا شود
صورتِ نو نو از آن عشقِ کُهُن

چون بِخوانی وَالضُّحی، خورشید بین
کانِ زَر بین، چون بِخوانی لَمْ یَکُن