هر شاهدی که بینم با او مرا هوائیست
آئینه ایست روشن جام جهان نمائیست

خلوتسرای دیده از نور اوست روشن
بر چشم ما قدم نه بنشین که خوش سرائیست

در گوشهٔ خرابات رندی اگر ببینی
بیگانه اش ندانی او یار آشنائیست

درویش کنج عزلت او را به دار عزت
صورت گدا نماید معنیش پادشائیست

ما دردمند عشقیم دُردی درد نوشیم
خوشتر ز صاف درمان عشاق را دوائیست

نقش خیال غیری بر دیده گر نگاری
نقاش خطهٔ چین گوید که این خطائیست

ساقی عنایتی کرد خمخانه ای به ما داد
ز انعام نعمت الله ما را چنین عطائیست