هَله، نیم مَست گشتم، قَدَحی دِگَر مَدَد کُن
چو حَریفِ نیک داری، تو به تَرکِ نیک و بَد کُن

مَنِگَر که کیست گِریان زِ جَفا و کیست عُریان
نه وَصیِّ آدمی تو، بِنِشین و کارِ خَود کُن

نَظَری به سویِ میْ کُن، بِنَوایْ چَنگ و نِی کُن
نَظَری دِگَر به سویِ رُخِ یارِ سَروقَد کُن

شِکَرَت چو آرزو شُد، زِ لبِ شِکَرفُروشَش
چو عباسِ دَبْس زوتَر زِ شِکَرفُروش کَد کُن

نه که کودکم که مَیلَم به مَویز و جَوْز باشد
تو مَویز و جَوْزِ خود را، بِسِتان در آن سَبَد کُن

شِکَرِ خوشِ طَبَرزَد، که هزار جان بِیارْزَد
حَسَد اَرْ کُنی تو باری، پِیِ آن شِکَر حَسَد کُن

به بُتِ شِکَرفَشان شو، زِ لَبَش شِکَرسِتان شو
جِهَتِ قِرانِ ماهَش، چو مُنَجِّمانْ رَصَد کُن

چو رَسید ماهِ روزه، نه زِ کاسه گو، نه کوزه
پس ازین نَشاط و مَستی، زِ صُراحیِ اَبَد کُن

به سَماع و طویْ بِنْشین، به میانِ کویْ بِنْشین
که کسی خورَت نَبینَد، طَرَب از میِ اَحَد کُن

چو عروسِ جانْ زِ مَستی بِرَسَد به کویِ هستی
خورشَش ازین طَبَقْ دِهْ، تُتُقَش هم از خِرَد کُن

زِ سُخَنْ مَلول گشتی، که کَسیْت نیست مَحْرَم
سَبُک آینه‌‌یْ بیان را تو بگیر و در نَمَد کُن