آفتابا بارِ دیگر خانه را پُر نور کُن
دوستان را شاد گَردان، دشمنان را کور کُن

از پَسِ کوهی بَرآ و سنگ‌ها را لَعْل ساز
بارِ دیگر غوره‌ها را پُخته و انگور کُن

آفتابا بارِ دیگر باغ را سَرسَبز کُن
دشت را و کِشت را پُر حُلّه و پُر حور کُن

ای طَبیبِ عاشقان و ای چراغِ آسْمان
عاشقان را دست گیر و چارهٔ رَنْجور کُن

این چُنین رویِ چو مَهْ در زیرِ ابر، اِنْصاف نیست
ساعتی این ابر را از پیشِ آن مَهْ دور کُن

گَر جهانْ پُر نور خواهی، دست از رو بازگیر
وَرْ جهانْ تاریک خواهی، روی را مَسْتور کُن