میر زمانه‌ای که نگردد مرا زبان
در کام جز برای ثنا و دعای تو

ای کاش وعده‌های‌تو درصدق و راستی
بودی چو شعرهای من اندر ثنای تو

اکنون مرا رسیده به خاطر لطیفه‌ای
از وعدهٔ دروغ کلاه و قبای تو

جاوید تاکه هست به دیوان روزگار
نام و نشان مدح من و مرحبای تو

وارونهٔ کلاه که گفتی برای من
وارونهٔ قباکه ندادی برای تو

بگذشتم‌ از کلاه و قبا چون شد آن کتاب
کش وصف کرد فک‌رت معجزنمای تو

اعدات از جفای تو یارب چه می‌کشند
گر این بود وفای تو با اولیای تو