جان می رود ای اشک ز دنباله روان باش
وی ناله تو هم چند قدم پیرو جان باش

ای شوق درافشای غمم این چه شتاب است
کو راز من غمزده یک چند نهان باش

می آید و می بارد ازو ناز و تعافل
ای دیدهٔ امید به حسرت نگران باش

مستانه پی سوختن جان و دل آمد
ای دل همه طاقت شو و ای تن همه جان باش

عرفی مشو آزرده هنوز اول صلح است
گو عشوه همان، غمزه همان، ناز همان باش