نقاش تا کشد اثر ناتوان او
بندد قلم ز سایهٔ موی میان او

از بحر عشق رخت سلامت که می‌برد
کشتی شکستن است دلیل‌ کران او

حزنی درین بساط تحیر نیافتم
شمعی که مغز ناله کشد استخوان او

راز تو آتشی ست که چون پرده در شود
کام هزار سنگ شکافد زبان او

دارد وداع عافیت از عشق دم زدن
یعنی چو عود سوختنست امتحان او

آن موج تیغش از سر دریا گذشته است
کایینه دارد از دل گوهر فشان او

در وادیی که محمل امید بسته‌ایم
نالد شکست بر جرس کاروان او

عمر شرار فرصت گلزار زندگی‌ست
از هم گذشته گیر بهار و خزان او

تمثال نیست غیر غبار خیال شخص
خلقی‌ست خود فروش متاع دکان او

هر ساز از ترانهٔ خود می‌دهد خبر
وهم است اگر ز من شنوی داستان او

بیدل سراغ عالم عنقا تحیر است
آن نیست بی نشان که تو یابی نشان او