پر نارساست سعی تحیر کمند او
ای ناله‌ همتی ز نهال بلند او

برقی به ماه‌ نو زد و گردی به موج‌ گل
از ابروی اشارهٔ نعل سمند او

ناسور را به داغ دوا می‌کنند و بس
جز سوختن چه چاره‌کند دردمند او

آنجا که برق جلوهٔ او عرض ناز داشت
آیینه بود مجمرو جوهر سپند او

زنهار! ازحلاوت دنیا، مخور فریب
تا زندگیت تلخ نگردد ز قنداو

تیغی‌ست آسمان که به انداز زخم صبح
دندان نماست جوهرش از زهرخند او

قصر فنا اگر چه ز اوهام برتر است
یک لغز وار بیش ندیدم‌ کمند او

بیخوابی فسانهٔ طوبی ‌که می‌کشد
ماییم و سایهٔ مژه‌های بلند او

بیدل مباش ایمن از آفات روزگار
چون مار خفته در بن دندان گزند او