آن شاخْ خُشک است و سِیَه هان ای صَبا بر وِیْ مَزَن
ای زندگیِّ باغ‌‌ها وِیْ رنگ بَخشِ مَرد و زن

هان ای صَبایِ خوبْ خَد اَنْدَر رِکابَت می‌رَوَد
آبِ رَوان و سَبزه‌‌ها وَزْ هر طَرَف وَجْهُ الْحَسَن

دریادلیّ و روشنی بر خُشک و بر تَر می‌زَنی
او سَخت خُشک است و سِیَه بر وِیْ مَزَن از بَهرِ من

من خیره روتَر آمدم بر جودِ تو راهی زَدَم
این کِی تواند گفت گُلْ با لاله یا سَرو و سَمَن؟

ای باغْ ساز و دست نی چون عقلْ فوق و پَست نی
هستی چو نَحْلِ خانه کُن یا جانِ مِعْمارِ بَدَن

خواهی که مَعنی کَش شَوَم رو صبر کُن تا خَوش شَوَم
رَنْجورْ بَسته فَم بُوَد خاصه دَرین باریکْ فَن