موج ما را شرم دریای‌ کرم
تا قیامت برنمی‌آرد ز نم

درکنار فطرت ما داد عشق
لوح محفوظ نفهمیدن رقم

سطری از خط جین ما نگاشت
سرنگونی بر نیامد از قلم

آسمانها سر به جیب فکر ماست
تاکجا بار امانت برد خم

بی وجود آثار امکان باطل است
پرتو خورشید می‌جوشد بهم

نیست موج و آب جز ساز محیط
بر حدوث اینجا نمی‌چربد قدم

هم کنار گوهر آسوده‌ست موج
در بر آرام خوابیده است رم

جهاا و آگاهی ز هم ممتاز نیست
پن سر افزود آنچه زان سرگشت‌کم

گردباد آسا درین صحرای وهم
می‌دود سر بر هوا سعی قدم

امتحان‌ گر سنگ و گل بر هم زند
فرق معدوم است در دیر و حرم

ذره تا خورشید معدوم است و بس
می‌خورد عرفان به نادانی قسم

بعد معنی ‌کسب مایی و تویی است
قرب تحقیق اینکه می‌گویی منم

شخص حیرت مانع تمثال نیست
می‌کند آیینه داری‌ها ستم

عالمی را از عدم دور افکند
این من و مای به هستی متهم

بیدل از تبدیل حرف دال و نون
شد صمد بیگانهٔ لفظ صنم