ما که باده زِ دستِ یار خوریم
کِی چو اُشتُر گیاه و خار خوریم؟

ایمِنیم از خُمارِ مرگ، ایرا
می باقیِّ بی‌­خُمار خوریم

جامِ مَردان بیار تا کِامْروز
بی‌­مُحابا و مَردوار خوریم

به دَمِ ناشِمُرده زنده شویم
اَنْدَر آن دَمْ که بی‌­شُمار خوریم

ساقیا پای‌دار تا زِ کَفَت
میِ سَرجوشِ پایدار خوریم

پِیِ این شیرِ مَست می‌پوییم
تا کَباب از دلِ شکار خوریم

زان دیاریم کَزْ حَدَث پاک است
روزیِ پاک از آن دیار خوریم

نه چو کَرکَس اسیرِ مُرداریم
نه چو لَک لَک زِ حِرص، مار خوریم