آمَدَسْتیم تا چُنان گردیم
که چو خورشید جُمله جان گردیم

مونِس و یارِ غَمگِنان باشیم
گُل و گُلْزارِ خاکیان گردیم

چند کَس را نه‌ایم خاص چو زَر
بر همه هَمچو بَحْر و کان گردیم

جانْ نِماییم جسمِ عالَم را
قُرَّةُ الْعَینِ دیدگان گردیم

چون زمین نیستیم یَغْماگاه
ایمِن و خوشْ چو آسْمان گردیم

هر کِه تَرسان بُوَد چو تَرسایان
هَمچو ایمان بَرو اَمان گردیم

هین، خَمُش کُن، از آن هم اَفْزونیم
که بر اَلْفاظ و بر زبان گردیم