هِمَّتَم شُد بُلند و تَدبیرم
جُز به پیشِ تو من نمی‌میرم

تو دَهانم گرفته‌یی که خَموش
تو دَهان­گیر و من جَهان‌گیرم

زان زِ عالَم رُبوده‌ام حَلْقه
که به دستِ تو است زَنجیرم

پیرْ ما را زِ سَر جوان کرده‌ست
لاجَرَم هم جوان و هم پیرم

چون گُشادِ من از کَمانِ تو است
راست رو، خَصْم دوزْ چون تیرم

با گُشادَت چه جایِ تیر و کَمان
هر دو را بِشْکَنم، بِنَپْذیرم

دیدنِ غیرِ تو نِفاق بُوَد
من نه مَردِ نِفاق و تَزویرم

با من آمیختی چو شِکَّر و شیر
چون شِکَر دَرگُداز از آن شیرم

طاقَتَم طاق شُد زِ جُفتیِ خویش
درمَیَفکَن دِگَر به تَاخیرم

دَردِ تَاخیر چون بَرآرَد دود
بَررَوَد تا اَثیرْ تَاثیرم