۳۰۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۰۷

چو مرغ سدره که در آشیان بیاساید
به چین زلف تو جان بیاساید

برانم از در یار، ای ادب، که یک چندی
ز ننگ بوسه ام آن آستان بیاساید

ز رشک حوصله ام آسمان بود دلگیر
کرشمه ای که دل آسمان بیاساید

مکن هلاک به بازیچه ام، بزن زخمی
که خون چکان لبم از الامان بیاساید

مبر به باغ، ببر سوی گلخنم، کانجا
ز بوی سوختگی مغز جان بیاساید

دلش که مانده شود آسمان، در آزارم
هزار سال پس از من جهان بیاساید

چنان به ماتم دل در غمت کنم شیون
که کشته گان غمت را روان بیاساید

فغان که تلخ سرشتند، پیکرم، عرفی
نشد که زاغی از این استخوان بیاساید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.