۲۹۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۷۰

کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند
صد دل نموده وام و نیم نگاهی به او کنند

این تشنگی به جام و قدح کم نمی شود
با ساقیان بگو که فکر سبو کنند

این است التماس که ما را پس از وفات
رندان باده نوش به می شست و شو کنند

نازم به غمزه اش که ز شوق خدنگ او
آسودگان حیات دگر آرزو کنند

عرفی چه بیم داری از آسیب دلبران
بگذار تا به جان تو ناخن فرو کنند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.